De term ‘claxon’ (vernoemd naar het oud-Griekse klazo = ik schreeuw) komt uit Amerika vanwege de middels de gelijknamige, door de firma Lovell-McConnell Manufacturing gedeponeerde merknaam (1908).
Circa 1500. In de tijd van de Duitse keizer Maximiliaan I (1459-1519) moest met geluidssignalen de nadering van een overheidskoeriers worden aangekondigd.
In de Duitse stad Chemnitz werd in ongeveer dezelfde periode officieel aangeraden om bij iedere bocht luid ‘boe’ te roepen.
1820. Bestuurders van stoomauto’s gebruikten een fluit of een bel om andere weggebruikers (voornamelijk paarden) voor hun komst te waarschuwen. De eerste ‘claxons’ waren dan ook daarop geïnspireerd.
1884. J. Riedel (Engeland,) is de uitvinder van de claxon in de vorm van een bel, maar eigenlijk was hij tevens de feitelijke uitvinder van de claxon in het algemeen. Hij ontwierp een mechanisch ‘aangedreven’ bel, die automatisch in werking werd gesteld als de remmen werden bediend. Die bel was allicht effectiever dan een toeter, de rijgeluiden van zo’n stoomauto in aanmerking genomen. Tenslotte heeft de brandweer er ook tientallen jaren lang gebruik van gemaakt.
1889. J. Ashton en A. Wormald (Engeland) bedachten een claxon in de vorm van een fluit. Die werd dan ‘aangedreven’ door de uitlaatgassen van de motor. Meerdere pijpen leverden een meertonig geluid op.
1896. Frederick Simms (Engeland) gebruikte de in 1871 uitgevonden luchthoorn als voorbeeld voor zijn versie van de claxon. Door in een rubberbal te knijpen kon je ermee toeteren (vandaar de term ’toeter’). Luchthoorns met een korte luchtleiding gaven een hogere toon dan die met een lange luchtleiding. In die tijd was nog niet wettelijk vastgelegd, hoe je als autobestuurder andere weggebruikers moest waarschuwen.
1903. Eerste auto met een pneumatische claxon: Tincher (Amerika). Tincher was één van de zeer weinige personenauto’s met een pneumatisch remsysteem. Dan lag het min of meer voor de hand om er ook een pneumatische claxon op te monteren.
1905. Uitvinder van het principe van de elektrische claxon: A.B. Woakes (Engeland). Hij ontdekte dat je langs elektrische weg een membraan in beweging kunt brengen. Volgens dat principe ontwikkelde Frederick Simms (Engeland) de elektrische claxon. De eerste auto met een elektrische claxon was de Royal Tourist (Amerika, 1906).
1906. Royal Tourist plaatste de knop van de claxon direct op de plaats waar hij nu nog zit: midden op het stuurwiel. Populair werd de elektrische claxon echter pas na de komst van de elektrische installatie in 1912. Ook een Grand Prix-auto uit die jaren had een claxon hard nodig om onwetend publiek te waarschuwen. Reglementair was vastgelegd dat zo’n auto maximaal 1.007 kilogram mocht wegen exclusief de coureur en de riding mechanic, de spatschermen, de bekleding, de gereedschapskist plus inhoud en … de claxon!
1910. Eerste fabrikant van de claxon met het geluid van een fanfare: Gabriel (Frankrijk). De Gabriel-claxon werd ‘aangedreven’ door het uitlaatsysteem.
1912. Uitvinder van de claxon met het geluid van een kerkorgel: William Stephens (Amerika). Sindsdien ging het van kwaad tot erger, doordat er alternatieven in de handel werden gebracht met allerhande geluiden. Hierin kwam pas verandering toen een en ander wettelijk beter werd gereguleerd.